Zakon Krzyżacki powstał podczas oblężenia Akki w 1190 r., w czasie którego krzyżowcy niemieccy założyli nieformalne stowarzyszenie. Szpital, przy którym istniało owe stowarzyszenie krzyżowcy dostali od księcia Szwabskiego Fryderyka. W roku 1191 papież Klemens III oficjalnie zatwierdził istnienie zakonu przyszpitalnego i nadał mu nazwę Zakonu Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie. Po zdobyciu Akki Krzyżacy otrzymali od papieża liczne ziemie wokół miasta, co pozwoliło im na sprawne powiększanie swoich szeregów.

Cesarz niemiecki Henryk IV postanowił wykorzystać bractwo do własnych celów i nadał mu kolejne ziemie na południu Włoszech. W 1198 r. wystąpił również do papieża Celestyna III o przyznanie bractwu statusu pełnego zakonu rycerskiego. Po śmierci Henryka IV i niepowodzeniach krucjaty, zakon zaczął preżywać regres.

Zapobiegł temu czwarty mistrz zakonu Hermann von Salza, który wyjednywał od kolejnych papieży i cesarzy niemieckich dobra i ziemie we Włoszech, Niemczech i w Palestynie, co przyczyniło się do przekształcenia się zakonu w potęgę ekonomiczną i polityczną, przeganiając pod względem dóbr joannitów i templariuszy. Jednak ambicje mistrza sięgały stworzenia niezależnego państwa zakonnego. Pierwszym miejscem, w którym zasiedlił zakon z myślą o własnym państwie był Siedmiogród. Zaproszenie tam dostali od króla węgierskiego Andrzeja II. Krzyżacy jednak zostali wygnani z miasta po próbach wyłamania się z lenna węgierskiego i uzależnienia swych ziem od papieży.

[ wstecz ]